Jans staat vroeg op, het is 13 augustus en ze heeft besloten naar het oogstfeest te gaan. Och, het is zo’n gewoonte geworden: even kijken wat er zoal te doen is en mensen ontmoeten om gezellig bij te praten. Als ze op de Bovenheigraaf fietst hoort ze de muziek al uit de verte, dat betekent westenwind (en dus even tegen). Bij aankomst vangt ze nog net de laatste woorden op van het podium, waar de klederdrachten getoond worden. De bruid kocht haar laatste mooie muts (met versieringen) vóór haar bruiloft, daarna kwamen er kinderen en moest het geld ergens anders aan besteed worden. Ze bleef geboeid naar de verschillende drachten kijken. Ze bedacht dat klederdracht vroeger een duidelijk bindende en signalerende functie had. Je kon zien waar men vandaan kwam, wat de status van iemand was, of hij/ zij in de rouw was etc. Dat zou ongetwijfeld een ‘gezamenlijk’ gevoel gegeven hebben. Als je dus iemand tegenkwam had je meteen iets met hem of haar, dat gaat nu in de huidige tijd iets anders. Klederdracht: een mooie manier om iets samen te hebben.
Vervolgens liep ze meneer H. tegen het lijf, een enthousiast lid van de oudheidkundige vereniging de Broeklanden. Met zijn gulle lach, en zijn altijd vriendelijk uitstraling vroeg hij of ze lid wilde worden en maakte meteen een innemend gebaar en drukte haar een gratis boek in de hand over de Oldebroeker streektaal: voor een euro per maand weet je binnenkort veel meer over de vroegere gebruiken zei hij nog en was alweer bezig het volgende lid te gaan werven. Streektaal dacht Jans : weer zoiets dat we in de huidige tijd veel minder als bindend element in de samenleving hebben. Elkaars taal spreken is altijd erg belangrijk geweest. Ik moet toch eens snel gaan kijken wat voor aardige dingen in dat boek staan, wellicht kunnen we daar als koersgroep nog wat mee.
Met overpeinzingen van de klederdracht nog in haar hoofd, is ze van plan terug te fietsen via het gemeentehuis. Ze weet dat daar op het Raadhuisplein een beeldje staat met twee figuren in klederdracht. Het is van de beeldhouwer Gerard Overeem uit Voorthuizen: echtpaar in klederdracht. Jans weet niet wat indertijd de gedachte van het gemeentebestuur was om een dergelijk beeld te plaatsen, maar als het met een verwijzing naar saamhorigheid was dan vindt ze dat een mooi Oldebroekvoorelkaar idee.
Thuisgekomen bladert ze nog even in het boek dat ze bij haar lidmaatschap van de oudheidkundige vereniging heeft gekregen. Daar staat een uitdrukking in die haar als koersgroeplid wel aanspreekt: ” Deur kreukel en bos goan”. Oftewel: doorzetten door dik en dun.
